“Nee, het hotel zit vol vanavond.”

“Is er nog een hotel met een parkeergarage in de straat?”

Een stukje verderop vind ik een onderkomen.

“Morgen zitten we ook helemaal vol. Er is een fietstocht in de buurt dit weekend.”

Mijn plan was om hier twee dagen te verblijven en vanaf hier de warmwaterbronnen in de omgeving te verkennen. Denk je van de fietser als obstakel af te zijn door uit Nederland weg te gaan, komen ze me hier alsnog lastig vallen.

De stad lijkt inderdaad overvallen door fietsers. Overal staan fietsers hun laatste voorbereidingen te doen. De wegafzetting staat al klaar om de volgende dag mijn doorgang te blokkeren. Ik besluit vroeg te slapen om de volgende dag de wegafzetting voor te zijn.

’s Ochtends vroeg zit ik alweer op mijn telefoon in te zoomen op Google Maps.

‘Gezien de hoeveelheid racefietsen zal de route gaan over het goede asfalt, dus ik moet zorgen dat ik een minder begaanbaar pad ga vinden.’

Richting het noorden lijkt een pad door een koffiegebied te slingeren. Het grootste voordeel is dan meteen, dat ik overal koffie kan krijgen voor een schijntje. Mijn einddoel is het 150 kilometer verderop gelegen Manizales. Volgens de digitale kaart is de snelste route via dit pad zo’n 5,5 uur en het lijkt erop dat de routeplanner liever heeft dat ik deze weg oversla. De ideale route om in ieder geval racefietsers te ontlopen.

Het pad begint met asfalt afgewisseld met gaten en gravel. Niet echt ideale omstandigheden voor een wielrenner. Het lijkt dus dat ik op de goede weg zit. Naar mate de kilometers voortschrijden verdwijnt het pad de groene bergen in. Het asfalt is definitief vervangen door een aarde ondergrond.

Een prachtige omgeving en het pad is van dien aard, dat ik weinig verkeer hoef te verwachten; op sommige delen is er een groot hoogteverval door de grote hoeveelheid stenen. Een normale personenwagen zal ik hier niet tegenkomen. Mijn nieuwe veerafstelling absorbeert de oneffenheden perfect en steile technische afdalingen zijn er niet. Genietend van de rit kom ik na een tiental kilometers al bij mijn eerste tussenstop.

“Een koffie en wat heb je erbij?”

Ik krijg even een snelle uitleg over de inhoud van de vitrine en ik beland op mijn stoeltje met uitzicht op mijn motor. Ik zie mensen naar mijn motor kijken, foto’s maken en vermoedelijk over mijn motor praten. Mensen lopen langs de ‘panaderia’ en kijken mij met een schuinoog aan. Zodra ik weer opstap, komen een aantal mensen even achterhalen waar ik vandaan kom.

De rit blijft fantastisch en de tijd vliegt voorbij zonder dat de af te leggen kilometers heel hard slinken. Met name ook omdat ik met enige regelmaat de motor even stilzet voor meer koffie, een foto, voor een appeltje of gewoon om even te zitten en te kijken.

Zodra ik uit Herveo wil wegrijden blijkt de weg afgesloten wegens werkzaamheden. Inmiddels is het offroadpad veranderd in iets wat op asfalt lijkt en men lijkt iets aan herstelwerkzaamheden te willen doen. Zoals vaak in deze situaties snap ik niet helemaal waar ze mee bezig zijn. Op één enkele plek zijn een aantal mensen bezig met de weg, terwijl de weg voor tientallen kilometers uit ellende bestaat. In plaats van grootschalig de hele weg aan te pakken, wordt er heel gefragmenteerd op een aantal plekken een ‘pleister’ geplakt.

Ik kom tot stilstand achter een vrachtwagen met frisdrank. Een arbodienst kennen ze hier blijkbaar niet; een medewerker zit, zoals je veel ziet, achter in de vrachtwagen tussen de frisdranken met zijn koptelefoon op. Zodra hij mij in de gaten krijgt, springt hij uit de vrachtwagen voor een praatje.

“We leveren frisdranken af bij de dorpjes hier in de buurt.”

“Zal wel lekker schudden achterin de vrachtwagen met al die gaten in de weg.”

“Ja, maar nog even en dan heb ik ook mijn vrachtwagenrijbewijs. Dan ga ik voor zo’n motor sparen als jij hebt!”

De jongen springt weer achterin de vrachtwagen en komt terug met een flesje frisdrank.

“Hier voor jou.”

Zodra ik het flesje aan mijn mond zet, draait een wegwerker het bord van rood naar groen. Om aan het lawaai van getoeter te ontsnappen, steek ik het flesje snel weg en geef weer gas. Ik blijk de snelste weggebruiker op deze vervallen weg, want al snel heb ik iedereen ingehaald en zigzag ik langs de gaten heen. De vering absorbeert mijn foute keuzes en na een paar uur offroaden door de bergen kom ik weer uit op glad bochtig asfalt. Het asfalt slingert verder de berg op. De temperatuur neemt af en in mijn zomersetting met alle ventilatieritsen open, begint het koud te worden. Ik raas omhoog, om uiteindelijk in de afdaling aan te sluiten bij een groepje motorrijders. Ik heb alweer genoeg actie gehad op de weg en ik laat me dan ook gezapig door de afdaling heen leiden. De temperatuur stijgt, maar het weer wordt niet beter. Regen zorgt ervoor dat ik nat aankom in Manizales.

Het eerste wat opvalt als ik door Manizales loop, is dat het schoon is. Er ligt nauwelijks afval op straat. Er wordt niet getoeterd en ook qua veiligheid lijkt het hier goed voor elkaar. Volgens de specificaties ligt Manizales op 2153 meter, maar ik ben benieuwd vanaf welk punt dat gemeten is. De stad golft door de bergen. Straten stijgen en dalen met hellingspercentages die lopen haast onmogelijk maakt. Een kabellift brengt je van beneden naar het bovengelegen centrum. Met een temperatuur van zo´n 25 graden is het aangenaam lopen. Als één van de grotere steden van het koffiegebied, zit ik ook hier regelmatig met een koffie voor mijn neus tijdens mijn rondjes door de stad.

Net als in de andere grote steden die ik in Colombia heb bezocht, hebben ze ook in Manizales de rare gewoonte om mijn bonnetje te controleren bij de uitgang van de supermarkt. Lijkt me heel nuttig als ze dan ook de tas controleren waar je boodschappen in zitten. De bewaker kijkt echter even naar het bonnetje, zet met een pen een krabbel, waarna ik vervolgens het bonnetje in de prullenbak gooi, de bewaker vriendelijk bedank, waarna hij mij antwoord met ´tot uw dienst´.

Door de aanwezigheid van de actieve vulkaan Nevado del Ruiz zijn er vele warmwaterbronnen in de omgeving. Waar ik in eerste instantie vanuit Libano de warmwaterbronnen wilde bezoeken, rijd ik nu met de motor vanuit Manizales naar Termales el Sifron. De weg er naartoe is in mist gehuld. Af en toe komt er uit de mist een auto opdoemen zonder verlichting of staat er ineens een wegwerker midden op mijn rijbaan. De hoogtemeters nemen toe en de dashboardtemperatuur van de motor is aanzienlijk gedaald. De mist verpest mijn hele uitzicht en de kou laat me rillen. Een bord geeft aan dat ik op iets meer dan 4200 meter hoogte rijd en de temperatuur is gezakt naar zo´n 9 graden. Intussen ben ik een auto tot op de bumper genaderd op het moment dat de gevaarlichten aangaan. Ik haal de auto in en realiseer me dan, dat ik de Termales al gepasseerd ben. Een enkel huisje en een bord geven aan dat ik hier de warmwaterbron zou kunnen vinden. De aanwezige man, ontvangt me hartelijk en ik drink even twee koffie om op te warmen.

“Hoe warm is het water?”

“Het water hier in de rivier is zo’n 70 graden.”

De man stuurt me een offroadpad in, die me na 10 minuten bij het riviertje brengt.

Er loopt een man door het water, alsof hij over hete kolen loopt.

“Je moet een stukje verderop gaan kijken, daar kan je helemaal het water in.”

Ik doe mijn motorkleding uit en ik stap met mijn zwembroek het poeltje in.

‘Heeeeeet!’

Langzaam begin ik er aan te wennen en dompel me helemaal onder. Negen graden buitentemperatuur met snikheet water. Langzaam verander ik in een gekookte kreeft.

“Je kunt hier wel eieren in koken.”

“Jouw eieren zijn inmiddels al gekookt.”

“Kinderen kun je wel vergeten.”

Met de aanwezigen ouwehoeren we wat en bij elke nieuwkomeling lachen we hoe die omgaat met de hitte. Hitte die ik overigens nog even moet bewaren voor het bestijgen van de Nevado del Ruiz.

“We zijn gesloten, morgen zijn we open van 8 tot 1.”

Bij de ingang van de poort naar de Nevado del Ruiz, word ik al tegengehouden. Blijkbaar ben ik niet de enige, want een drietal uit Medellin wordt ook de toegang geweigerd. Met z’n allen strijken we dan maar neer in de naastgelegen cafetaria voor een koffie.

“Wees voorzichting als je naar Medellin toegaat! Het kan gevaarlijk zijn.”

Tot groot vermaak van mijn gesprekspartners gooi ik mijn inmiddels geleerde Colombiaanse uitspraak erin.

“Si lo se, no dar papaya!”

“Je moet ook uitkijken voor de mooie vrouwen. Met van die mooie figuurtjes. Die stoppen drugs in je drankje.”

De aanwezige man, beeld even uit hoe die ‘mooie figuurtjes’ eruit zien. Medellin is volgens velen de hoofdstad van de plastische chirurgie. Aangezien ik me op een paar uur rijden afstand van Medellin bevind, heb ik het resultaat hiervan al meerdere malen mogen aanschouwen. Met name de bizar grote gelifte konten vallen hierbij op.

“Ik beloof dat ik alleen lelijke vrouwen aanspreek.”

De vrouwen en de man beginnen te lachen, maar gaan dan op een iets serieuzer toon door.

“Ze proberen je in te palmen en roven dan alles van je af.”

Een paar weken terug, is er waarschijnlijk een Nederlander vanwege die reden in het nieuws gekomen. Op beelden was te zien hoe de man met twee vrouwen zijn hotelkamer binnenging en hoe de vrouwen even later weer alleen naar buiten kwamen. De man werd later doodgevonden in zijn hotelkamer. Al meerdere malen heb ik hier op tv verhalen gehoord van deze wijze van beroving; er worden mooie vrouwen gebruikt om buitenlanders in de val te lokken.

Gerustgesteld dat ik het nieuws volg en na de belofte dat ik voorzichtig zal zijn, nemen we afscheid. Echter, voordat ik het Medellinavontuur aanga, zal ik eerst nog even weer iets noordelijker gaan om weer wat kust mee te pakken. Het voordeel van een niet al te strak reisplan en niet al teveel tijdsdruk.