“Je rijbewijs en je kentekenbewijs!”

Ik overhandig de agent mijn pasjes.

“Waar kom je vandaan?”

“Nederland. Ik ben aan het rondreizen door Colombia. Daarna wil ik de rest van de Zuid-Amerikaanse landen bezoeken.”

“Wat gaaf!”

De agent bestookt me met vragen.

“Waar ben je in Colombia al geweest?”

“Waar ga je nu heen?”

“Wat is je volgende land?”

“Hoeveel CC heeft je motor?”

Met name die laatste vraag lijkt één van de favoriete vragen in Colombia. Als reactie op mijn 700CC komt er altijd weer het antwoord ‘muy grande!’. In Europa is de Tenere 700 een middelgewicht, maar voor Colombiaanse begrippen is het een grote motor. Je ziet hier dan ook bijna alleen maar kleinere motoren van zo’n 125 tot 300CC. Wat voor een adventure wonderland toch vreemd is. De prijs van de grotere motoren zal de reden zijn. Deze liggen nog ver boven de prijzen in Nederland.

“Je haalde net in over een dubbel doorgetrokken streep.”

Ik kijk achterom en zie inderdaad dat twee strepen het asfalt verdeelt in een linker- en een rechterhelft. Ik negeer wegsignalen en de meeste verkeersborden al weken. Als je je aan alle verkeersregels zou houden, dan ben je na een jaar nog steeds Colombia niet doorgestoken. Het verbaast me dan ook dat hij niet over mijn snelheid begint.

“Oh, dat had ik niet eens door.”

“Je mag niet inhalen over een dubbel doorgetrokken streep. Daar krijg je een boete voor.”

Zou ik dan toch mijn vriendschap met de politie gaan verliezen? Ik gooi er als verdediging nog maar even een oneliner in.

“Iedereen rijdt als een gek!”

De agent begint te lachen, geeft mijn pasjes terug en klopt me op mijn schouder.

“Je hebt gelijk! Goede reis!”

Positieve racisme volgens veel Colombianen die ik vertel over de vriendelijkheid van de agenten. Ik bedank de agent en geef weer gas.

De weg gaat over van een enkelbaans naar een dubbelbaans. Er is nauwelijks verkeer en de uitzichten zijn fantastisch.

Ik had een hele andere route in mijn hoofd, maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om deze weg te verlaten. Het lijkt wel alsof er door het grillige landschap geen rechte wegen kunnen worden aangelegd. Het is weer één groot bochtenfeest.  Waar de hele Europese motorgemeenschap afreist naar de Alpen om daar te genieten van het bochtenwerk, lijkt de gemiddelde motorrijder er hier niet zo’n fan van. Ze vinden het gevaarlijk of eng en in veel gevallen snap ik ook wel waarom. Ze snijden de bochten totaal verkeerd aan, ze rijden met zachte banden of ze gaan er stapvoets doorheen.

Gebruik makend van het complete asfalt vlieg ik van de linker- naar de rechterbaan en weer terug om de volgende bocht aan te snijden. Voordat ik het weet ben ik alweer zover uit de richting, dat ik weer uitkom aan de andere kant van Colombia. Heerlijk, reizen zonder een goed doordacht plan. Als gevolg kom ik uiteindelijk weer op een weg uit, waar ik eerder gereden heb. Ik herken de weg aan de mensen die bezig zijn met wegreparaties. Een man met een stopbord staat midden op de weg aan te geven of mensen door mogen of moeten stoppen. In de andere hand heeft hij een open gesneden fles om fooien te ontvangen. Anderen zijn zogenaamd bezig met het repareren van de verschillende gaten in het asfalt. Enkele weken geleden kwam ik hier ook al langs en vreemd genoeg waren ze toen met dezelfde gaten bezig. Blijkbaar hebben zij een nieuwe variant ontdekt om geld te verdienen.

Langzamerhand nader ik  weer stedelijk gebied. Het is een drukte van jewelste. Ik stuur de motor van links naar rechts en benut de verschillende gaatjes tussen auto´s. Een motorrijder naast me geeft me een compliment voor mijn motor.  We geven tegelijk gas en hij flitst een auto aan de rechterkant voorbij terwijl ik links inhaal. Er wordt naast me getoeterd en een duim gaat omhoog. Aan alle kanten vliegen de motoren als vliegen door de stroom auto´s. Het is een chaos van jewelste. Voor me zie ik een auto remmen. Ik zie geen mogelijkheid meer om uit te wijken en kom tot stilstand achter de auto.

“Waar kom je vandaan?”

De motorrijder die eerder zijn duim opstak, staat naast me.

“Ik kom uit Nederland.”

“Rijden als een Colombiaan kan je!”

Ik weet niet of ik dat moet zien als een compliment of als een verwensing voor mijn slechte rijgedrag. In Nederland zou dit rijgedrag namelijk nooit gewaardeerd worden. Ik bedank de motorrijder waarna hij er weer vandoor flitst. Hij past net wel tussen de twee auto’s door.

Gesloopt van een enerverende dag rijden, zit ik ’s avonds met een koffie achter mijn laptop.

Zoals vaak tegenwoordig is in de browser google maps geopend. Ik heb het idee om richting Manizales te gaan en om Murillo te verkiezen als overnachtingsplek. De nabijgelegen vulkaan Nevado del Ruiz ken ik nog als een indrukwekkend natuurverschijnsel en daarnaast schijnen er diverse warmwaterbronnen te zijn. De route naar Murillo geeft echter een hele omweg weer in google maps. Als ik verder inzoom, zie ik een shortcut die vele tientallen kilometers korter is. Echter, de reistijd is veel langer. Ook is de weg blijkbaar niet in beeld gebracht door google. De snelle conclusie is dan ook, dat dit een offroad pad zal zijn. Ik besluit om mijn instellingen van de in- en uitgaande demping nog maar eens te herzien.  

Het pad gaat stijl omhoog. Vermoedelijk is de regen de boosdoener van het eroderen van het pad. Staand op de stepjes kies ik mijn pad omhoog. De motor draait zijn toeren en af toe spint de achterband wat door. Ik begin te begrijpen waarom google maps dit niet als route aangeeft. Langzaam vordert de reis de hoogte in. Het uitzicht lijkt per bocht wel adembenemender.

Wat vervolgens nog adembenemender is, is de afdaling die ik ineens voor me zie. Deze lijkt wel steiler dan de weg omhoog en bevat diverse haarspeldbochten. De losse ondergrond en het dalingspercentage doet mijn motor naar mijn beleving niet genoeg afremmen. In de eerste versnelling met de achterrem volledig ingetrapt sleept de achterband over het gravel. De bocht nadert snel. Met de voorrem er iets bij ingetrokken, haal ik er net genoeg snelheid uit om de bocht te nemen.

‘Volgende bocht! Uitgesleten spoor in het pad! Grote losse stenen!’

Ik stuur de motor om of over de losse obstakels heen. Zodra de weg weer wat afvlakt zet ik de motor even stil. Het zweet is me inmiddels uitgebroken en de adrenaline raast door mijn lichaam. Ik pak mijn telefoon erbij om te kijken of google maps het ook nog eens is met mijn motornavigatie.

‘Ik zit verkeerd!’

Google Maps geeft aan dat ik op een doodlopende weg rijd. Volgens mijn motornavigatie zou er wel een weg moeten zijn. Mijn navigatiekaart is een downloadbare opensource kaart. Aangezien het hier om een niet doorgaande weg gaat en ik ook al geen tegenliggers ben tegengekomen, is er een kans dat de opensource kaart het fout heeft. Ik keer de motor en spoor de Tenere aan om de weg omhoog weer op te zoeken. Ik sla de weg in, zoals Google Maps die aangeeft. Vreemd genoeg is deze weg niet opgenomen op mijn open source kaart.

Een iets rustiger weggetje brengt me uiteindelijk bij een huisje, waar ook nog eens iemand blijkt te wonen.

“Je kan wel doorrijden, maar het is net een doolhof.”

“Ik moet naar Murillo.”

“Dan moet je via Honda.”

De vrouw wijst met de vinger naar de richting waar ik initieel begon met dit offroadavontuur. Na tientallen kilometers kom ik weer uit op het punt, waar ik het asfalt had verlaten. De irritatie is van korte duur, want ik kom uit op het beste asfalt met de beste bochten tot nu toe. De Tenere schakelt meteen over van het offroad avontuur naar het bochtige asfaltwerk. De perfecte machine in deze  allroad walhalla! Adventure wonderland!