“Je moet bij Moto Mundial zijn. Die hebben wel een binnenband voor je.”

De straat stikt van de motorwinkels. Kleine motoren scheuren door de straten, zonder enige vorm van demping in de uitlaat. Er komen rookwolken uit de uitlaten en de stank van brandstof vult de straat. Mijn inschatting is dat de meeste brommertjes hier hun beste tijd wel hebben gehad, maar de diverse monteurs lijken elke keer weer tevreden de motor aan de eigenaar te overhandigen.

“Necesito un neumatico.”

Ik ging van een ‘llanta por en dentro’, naar een ‘camara de aire’, om vervolgens het hier gebezigde woord ‘nuematico’ te gebruiken. Spaans lijkt niet altijd eenduidig en ook google translate heeft hier niet altijd het goede antwoord op. Mogelijk als ik een binnenband nodig heb in een ander land of mogelijk zelfs in een andere stad, dan dien ik weer een ander woord te gebruiken. In sommige situaties leidt dit woordenspel tot enthousiaste reacties van mijn gesprekspartner, waarbij ik dan toevallig een woord gebruik, die alleen gebruikt blijkt te worden in het gebied waar de betreffende persoon vandaan komt.

“Welke maat moet je hebben?”

Intussen kan ik mijn bandenmaat wel dromen.

“150/70 R18”

“Ufff……die hebben we niet. Probeer het eens hier op de hoek.”

Blijkbaar valt het op dat ik iets zoek, want diverse mannen beginnen bij winkels naar binnen te schreeuwen of ze binnenbanden hebben. Een lekkere chaos, waarbij iedereen geïnteresseerd is in de motorinhoud van de motor, hoe hard die kan en hoeveel de machine heeft gekost. Uiteindelijk weet iemand mij naar een winkel te dirigeren, waarbij ze me kunnen helpen. Een of ander vaag chinees merk, maar ik ben al lang blij met mijn reserveband in geval van nood.

Bogota blijft een stad om te haten en om van te houden. Het verkeer is verschrikkelijk. Elektrisch rijden kennen ze niet. Er wordt zelfs zoveel ellende de lucht ingespoten dat ze in Bogota een paar dagen in het jaar een ‘Dia sin moto en carro’ hebben. Oftewel, een dag zonder auto’s en motoren.

Uiteraard zijn bussen en taxi’s uitgezonderd. Juist vanwege het feit dat je niet met je eigen auto of motor de weg op mag, lijkt het wel alsof er extra taxi’s en bussen zijn ingezet. Mijns inziens zijn dit in veel gevallen de grootste vervuilers. De oude bussen stoten zwarte wolken uit en sommige taxi’s lijken van ellende in elkaar te storten. De parkeergarage van mijn motor is afgesloten. Zelfs als ik de rebel zou willen uithangen en gewoon weg wil rijden op ‘dia sin moto en carro’, dan is dit onmogelijk gemaakt.

Ik loop om een zwerver heen en  negeer de stank van waar het ook weg komt. De voordeur van de supermarkt lijkt besmeurd met olie en een zwarte plas belet klanten de winkel in of uit te gaan. De politie is druk met de vermoedelijke dader. Langzaam loop ik noordwaarts, naar de betere regionen van Bogota. Dit is direct merkbaar in het aanbod van eten en de daarbij behorende hogere prijzen. Daarnaast neemt de dichtheid aan zwervers en junkies af. Afval wordt hier opgeruimd en het groen wordt bijgehouden. Het blijft fascinerend om de grote verschillen in een miljoenenstad te ervaren. Waarbij ik in de zuidelijke buurten zoals Ciudad de Bolivar nog wordt aangestaard als ‘gringo’ zijnde, kan ik in de betere buurten zonder aangestaard te worden over straat.

Zodra ik na een dagje Bogota weer de parkeergarage in kom lopen, herkent de garagehouder mij.

“Ah, je komt voor het monster!”

Tussen de ‘brommertjes’ staat een zwart gevaarte mij al op te wachten. Tijd om de speeltuin van Colombia weer te betreden; via een andere route terug omhoog, terug naar Bucaramanga!

Via een saaie weg rijd ik het regenachtig Bogota uit. Via google maps heb ik echter een aantal weggetjes gevonden, die er aantrekkelijk uitzien. Aantrekkelijke weggetjes vind je door eerst goed in te zoomen op google maps en als je een beetje uitzoomt verdwijnen ze weer. Daarnaast dienen ze als criterium te hebben, dat er bochten in zitten en het liefst leiden naar een dorpje. Na een uurtje rijden, neem ik een afslag. Het asfalt eindigt en de motor begint weer te dansen over de oneffen ondergrond. De weg doorkruist weer een prachtig natuurgebied, waarbij de weg slingert tussen het groen en de bergen. De hoogtes blijven fluctureren en ook de ondergrond is aan verandering onderhevig. Zodra ik de motor weer een heuveltje opgestuurd heb, lijkt de ondergrond ineens verdwenen. De weg verdwijnt in het water. 

‘Ik zou hier de bocht naar links moeten kunnen maken.’

Volgens mijn navigatie krult het roze lijntje gewoon door. Voordat de Tenere er aan gewaagd gaat worden, zet ik de motor uit, stap ik af en loop ik door het water op zoek naar het veiligste pad. De stenen zijn glad en de Sidi’s hebben amper grip. De weg blijkt inderdaad na de bocht weer uit het water op te rijzen. Zodra ik aan de linkerkant blijf met de motor, lijkt de doorgang het makkelijkst. Aan de rechterkant wordt het dieper en liggen er meer losse stenen. Altijd weer momenten die de hartslag even doen verhogen. Ik stap op de motor, draai de sleutel om en de motor komt weer tot leven. De motor rolt de helling af en staand op de stepjes manoeuvreer ik de motor over de door mij uitgestippelde route. Voordat ik het weet, brult de motor weer de helling op.

Blijkbaar heeft het niet alleen in Bogota geregend, maar heeft ook hier de regen toegeslagen. De ondergrond veranderd in een zwarte substantie. Ik geef gas en de achterband zoekt naar grip. Ik voel de achterkant wegslippen en doordat de weg omhoog gaat, verlies ik snelheid. De achterband slipt door.

‘Geen grip!’

Ineens wordt er toch nog ergens iets van grip gevonden. Het rubber bijt zich vast op het laatste stukje houvast. Het door mij aangesproken motorvermogen, lijkt te hoog voor het beetje grip. De achterkant geeft een zwieper naar links en voordat ik het weet sta ik bijna over dwars stil op de weg. Mijn hartslag gaat omhoog en ook die van de Tenere voer ik langzaam op. Modder verzamelt zich om de motor. De boel wordt er niet schoner op, maar de motor trekt zich weer recht en al slippend rijd ik de motor verder. De uren vliegen voorbij als ik uiteindelijk de motor weer het asfalt op stuur.

Na een aantal uren van volle concentratie besluit ik ‘het monster’ stil te zetten bij iets dat lijkt op een koffietent. Eigenlijk lijkt het helemaal niet op een koffietent, maar ze verkopen het toch altijd wel. De aanwezige vrouw ontvangt mij inderdaad met open armen en uiteraard heeft ze koffie. Voordat ik een slok neem, wil ze wel eerst een foto van die Nederlandse motorrijder in haar winkeltje. Een Nederlandse motorrijder als marketingtool voor de sociale media: ‘ze komen zelfs helemaal uit Nederland om in mijn winkel koffie te drinken’.

De koffie drink ik buiten op het terrasje. Een aanstormende motor stuurt de bocht in, toetert, slaat een kruis en geeft weer gas. In de bocht staat een beeld van een heilige. Colombia is overladen met beelden, kerken en andere katholieke uitingen. Op auto’s prijken stickers, langs de weg staan beelden en vrouwen dragen kettingen met een kruis. Ondanks de sterke aanwezigheid van het katholicisme krijg ik niet de indruk dat ze hier allemaal in het wit trouwen.

Uiteindelijk beland ik in Bucaramanga. Aan de noordkant van de stad vind ik een goedkoop hotel met een beveiligde parkeerplaats. Ik haal alle tassen van de motor om de motor de volgende dag te laten wassen.

“Welk pakket wil je?”

De man somt een hele rits aan mogelijkheden op. Ik heb werkelijk waar geen idee waar de man het over heeft, maar het verschil in kosten is zo klein, dat ik dan meteen maar voor het duurste ga. Een jonge gast gaat meteen aan de slag, terwijl ik een stoel onder mijn kont krijg geschoven.

Voor vier euro krijgt de motor nog net geen manicure. Ik ben geen fan van fooi geven als een lokale bewoner het ook niet doet, maar dit keer geef ik ook de fanatieke poetser een extraatje. Zo blij als een vogel met een schoongepoetste motor rijd ik naar mijn 7 euro kostende hotel. De junkies, zwervers en de vermoedelijke prostituees ontwijkend, stuur ik de motor de veilige parkeergarage onder mijn hotel in. Een extra waakzaam oogje zal er voor zorgen, dat er niets met mijn motor gebeurt.