De weg naar het noorden Bucaramanga uit gaat verder zoals de weg was bij binnenkomst, bochtig! Helaas is dat niet voor lange duur. De bochten gaan eruit en wat overblijft is een rechte weg, die voor de meeste kilometers ook nog eens bestaat uit een keuze uit een linker-  of een rechterbaan.

Intussen ben ik aardig bedreven geraakt in het belangrijkste spel dat ze hier spelen:´Traffico´, oftewel het verkeer. Het spel kent dan ook erg weinig regels, dus je hebt het dan ook al snel door. De enige regel  is dat je moet zorgen dat je nergens tegen op botst. Deze regel heb ik overigens zelf verzonnen, want ik heb niet de indruk dat anderen zich aan deze ene regel houden of proberen te houden.

Waar je in Nederland met angstzweet zit te kijken op je teller, of zit te turen in de berm naar een flitser of een politieagent, hoef je hier alleen maar op het andere verkeer of het asfalt te letten. Op het asfalt, of in sommige gevallen het gebrek aan asfalt. Met de ingrediënten verkeer en asfalt moet je vervolgens proberen in te schatten of je je nog ergens tussen kan wringen als motorrijder.  Er is verder totaal geen logica te ontdekken. Een knipperlicht is niet een knipperlicht zoals in Nederland. Hier knipperen ze maar wat, zonder naar mijn idee enige vorm van betekenis. Ook de ambulances en politie rijden structureel rond met de zwaailichten aan. Hetzelfde geldt voor toeteren. Er wordt zoveel getoeterd en het is zo’n chaos, dat je geen idee hebt wat een toeter betekent. Langzaam rijdend verkeer rijdt soms helemaal links, soms helemaal rechts en soms op de vluchtstrook. Het wordt vervelend als deze drie banen tegelijkertijd in gebruik worden genomen door het langzaam rijdende verkeer. Het is dan een kwestie van de goede versnelling kiezen en op het moment van een gaatje, te accelereren.

Ik wijk uit naar de linkerbaan om een taxi te passeren om daarna meteen naar rechts te sturen om de kruipende vrachtwagen te ontwijken. Op de vluchtstrook rijden een aantal motorrijders. Verderop op de vluchtstrook zie ik een motor stilstaan. De waarschijnlijke bestuurder rent de weg op. Blijkbaar is zijn pet afgevlogen terwijl hij aan het motorrijden was. Een helm is hier dan ook niet echt een veel voorkomende accessoire. Ik ontwijk de man en rijd tussen twee motorrijders door, die zijn ingevoegd vanuit de vluchtstrook.

Zodra ik op het moment van het naderen van een drempel een vrachtwagen wil inhalen, moet ik anticiperen op de straatverkoper, die midden op de weg zijn waar staat te tonen.

´Een kapstok!´

´Waarom zou iemand, rijdend in een auto, bedenken dat hij een kapstok nodig heeft?!’

Stratenverkopers staan met allerlei koopwaar langs de kant van de weg, maar net zo vaak midden op de weg.

Terwijl ik zo verder door het verkeer aan het zigzaggen ben, valt me ineens een verkeersbord op. Niet dat ik daar veel waarde aanhecht hier, maar een ‘pas op apen’-bord is altijd een mooi moment voor een Nederlandse motorrijder.

‘Pas op leguanen!’

‘Pas op miereneters!’

‘Pas op krokodillen!’

‘Krokodillen?!’

Ik stop de motor op de vluchtstrook om een foto te maken van deze aankondiging van een openbare dierentuin.

Na een aantal foto’s gemaakt te hebben, valt me ineens een ander ingrediënt op wat impact kan hebben op het spel. Het wordt donker en het is nog geen tijd voor een zonsondergang. Net voordat de regen echt losgaat, rijd ik mijn motor bij mensen onder het afdak.

Langzamerhand verandert de weg in een rivier. Ik drink een paar tinto met veel teveel suiker en net zo snel als de regen kwam, is het ook ineens weer gestopt. Ik rijd de motor de weg weer op en probeer de waterspray die het tegemoet komende verkeer opwerpt, te ontwijken.

Het doel was om naar Santa Marta te rijden, maar de donkere lucht, de watermassa op de weg en de afstand doen me besluiten rechtsaf te slaan. De lucht wordt weer helder en net na zonsondergang rijd ik Valledupar binnen. Ik klets wat met de receptioniste, loop wat door de stad, drink een biertje op het terras en luister naar de uit de boxen schallende muziek. Valledupar is de hoofdstad van de trekzakmuziek Vallenato en dat laten ze goed horen hier.

De volgende dag is het droog en kom ik uiteindelijk na een saaie rit toch aan in Santa Marta. Santa Marta staat bekend als toeristentrekpleister als gevolg van de vele stranden. Ik besluit om hier even een paar dagen te verblijven.

Naast de stranden en typische andere toeristenzaken, is een stad voor mij ook altijd interessant om indrukken op te doen van het land. Dit keer valt mijn oog op de waarde die men in Colombia hecht aan de privacy en de databeveiliging. Twee zaken die altijd van groot belang zijn geweest in mijn werk. Hier in Colombia lijkt men hier toch een andere waarde aan te hechten. Zodra ik de kleedkamer van de sportschool inloop, word ik aangestaard door meerdere beveiligingscamera´s. Terwijl ik in mijn boxershort sta, word ik vrolijk begroet door de binnenlopende schoonmaakster. In de hotels waar ik kom, liggen in sommige gevallen de kopietjes van paspoorten open en bloot op de balie.  Als dat nog niet erg genoeg is, kan ik er nog een uitgebreid verslag bij krijgen.

“Wij hebben nu ook een Nederlander in het hotel!”

Ik zit ’s avonds in een bar in het centrum van Santa Marta te kletsen met een Samaria, een bewoonster van Santa Marta. De receptioniste van een hotel pakt haar telefoon erbij, zoekt even en laat me een kopietje van een Nederlands paspoort zien.  

“Heb je die gewoon allemaal op je telefoon staan?”

“Ja, dat is makkelijk.”

Het nadeel van privacy en beveiliging is inderdaad, dat dat vaak ten koste gaat van gebruiksgemak.

“En hij is met deze vrouw ingecheckt.”

Weer krijg ik een paspoort onder mijn neus geschoven van één of andere vrouw.