Na een beetje inzoomen op google maps verschijnt er ineens een netwerk aan kleine weggetjes. Een meer met een bochtige weg eromheen en de aan het meer gelegen dorp Gachalá, zien eruit als een mooie bestemming. Van daaruit zie ik een mogelijke oversteek naar een dorpje Santa Maria, waarna ik vervolgens naar de iets warmere regio’s Boyaca en Santander in het noorden ga rijden. Ik start de motor en ik sluit me aan bij het drukke verkeer in Bogota.

Het lijkt niet uit te maken op welk tijdstip je vertrekt, het is hier altijd chaos in het verkeer. Ondanks de chaos rijd ik uiteindelijk toch langzaam met de stroom mee de stad uit en beland ik in rustiger gebied.  Een heerlijk gevoel maakt zich over mij meester. Ik rijd in een onbekend gebied, met mijn hele hebben en houwen en heb geen idee waar ik ga belanden. Na eerst mijn motor afgeleverd te hebben in Londen en na het ophalen van mijn motor een week later, kan het avontuur nu echt beginnen.

Temperaturen van -7 bij vertrek en de periode van wachten op de motor zijn snel vergeten. Dit betekent niet, dat na het moment van ophalen van de motor alles vlekkeloos is verlopen. Het bureaucratische proces leidt altijd tot een periode van wachten, waar ik me intussen niet meer zo aan stoor. Het is een gegeven, dat dit soort zaken papierwerk kost en papierwerk is synoniem voor wachten. Het eerste probleem ontstond echter op het moment dat ik net zo’n 5 kilometer had gereden. De motor hield in, begon te sputteren om vervolgens helemaal stil te vallen. Gelukkig stond ik stil op de rechterrijstrook, maar het drukke verkeer maakte me er niet rustiger op. Lopend met de motor, sloeg ik een zijweggetje in en zette de motor stil op de stoep. De tank was volledig leeg. Op zo’n 1 kilometer van het tankstation waarna ik op weg was, was de motor stilgevallen zonder brandstof. Een kilometer lopen met de motor aan de hand langs een drukke weg is niet echt uitnodigend. De zaken achterlaten op de motor en naar het tankstation lopen in volledige motorkleding bij temperaturen van zo’n 25 graden ook niet. Ik besloot om eerst maar even wat te eten en het benzineprobleem later op te lossen.

“Zet je motor, maar hier naast het restaurant. We hebben hier cameratoezicht en ik kan je motor in de gaten houden. Leg je spullen maar achter neer.”

Het eerste probleem van de reis was al weer automatisch opgelost. Ik liep naar het tankstation, waar de pompbediende het probleem herkende en mij met vier liter benzine in een waterfles weer liet vertrekken.

De eerste reden waarom ik van dit land houd: de mensen zijn altijd vriendelijk en behulpzaam!

Mijn aandacht wordt tijdens mijn eerste dag rijden getrokken, door de tweede reden waarom Colombia een briljant land is.

´Koffie!´

Ik rijd in Gacheta langs een cafetaria die er bij het voorbij rijden, uitnodigend uitziet. Ik keer de motor en rijd het terras van de cafetaria op.   

‘Un café Pa’ Sumercé’

Ik loop binnen en word meteen enthousiast ontvangen. Met een koffie en op aanraden een stuk cake ga ik buiten op het terras zitten. Ik heb nog geen slok genomen of de eigenaresse komt enthousiast naar me toegelopen. Ze heet me welkom en voordat ik het weet ben ik omringd door de hele familie. De hele familie is bij elkaar gekomen van overal uit Colombia vanwege de trieste gelegenheid dat hun (groot)oma, moeder is overleden. Het jongste familielid van 9 is helemaal enthousiast. Hij heeft nog nooit iemand ontmoet uit Europa. Al snel blijkt het jongetje heel Wikipedia uit zijn hoofd te kennen en hij bestookt me met vragen en weetjes. Uiteindelijk wil hij met me op de foto en wil hij een ‘abrazo’ als afscheid. De rekening mag door mij niet betaald worden.

Deze eerste zeer positieve ontmoetingen zouden wel eens verpest kunnen worden in de kilometers die volgen.

´Stop!´

Politie!

In Nederland zijn routinecontroles voor mij een zeldzaamheid, maar tijdens mijn reizen is dit niet iets dat me nog verbaast. Wat de uitkomst is, is altijd wél weer een verrassing.

“Cedula!”“Ik heb geen Cedula. Ik  heb alleen een paspoort!”

Cedula is het Colombiaanse identiteitsbewijs. Op een eerdere reis verwarde ik dit al eens met het woord Celular (Spaans voor telefoon), wat tot verbazing van een agent leidde toen ik hem mijn telefoon overhandigde.

“Waar kom je vandaan?” “Nederland”

De tweede agent begint te bellen.

“Hey Commandant hier is iemand uit Nederland met de motor.”

Mijn paspoort wordt intussen vluchtig bekeken.

“Zeg even ‘Goedendag Commandant’ in het Nederlands.”

Altijd lekker om de G in het Nederlands dan even lekker aan te zetten.

“Waar ga je heen?”

“Gachala en daarna naar Santa Maria.”

“We willen je eerst even het uitzicht over ons gebied laten zien. Volg ons!”

We rijden een bospad in, die ons omhoog leidt. Op de bergtop, hebben we inderdaad een fantastisch uitzicht over het dorpje en het omliggende gebied. Ik krijg een korte introductie van het gebied en het dorp. Voor de rest gaat het over de koetjes en kalfjes, zoals voetbal, vrouwen en bier. Het derde ingrediënt van het gedroomde land : de politie is altijd (nog) mijn vriend (geweest).

We denderen weer de berg af en onderaan de berg nemen we afscheid. Zij moeten weer aan het werk en ik ga mijn weg vervolgen naar Gachalá. Bij het ondergaan van de zon, kom ik aan in Gachalá en vraag bij het tankstation waar ik een hotel kan vinden.

“Dan moet je even naar het centrum gaan en vragen naar Marlene”

Marlene blijkt echter bij een restaurant naast het tankstation te zitten. De pompbediende pakt zijn motor en met Marlene achterop, rijden we naar het hotel. De overnachting gaat me inclusief een afgesloten parkeerplaats 25.000 COP kosten. Die avond blijkt de rekening na twee biertjes in totaal 5000 COP te bedragen. 30.000 COP voor een overnachting, beveiligd parkeren en twee bier voor omgerekend zo’n 7 euro. Reden nummer vier!

Het gaat me wel lukken om de maximale verblijfsduur in Colombia uit te zitten!