Het landschap is op veel plekken dor. Het is zomer en volgens de bewoners is het warmer dan normaal. Graslanden kleuren geel, bruin. Sommige planten zijn duidelijk wat  beter bestand tegen de droogte en weten de boel nog een beetje op te fleuren met een groene kleur. Gelukkig lijkt een Nederlandse inbreng hier ook aan bij te dragen; een berg lege Heineken flesjes gecombineerd met een fel schijnende zon levert een groene gloed in de nabije omgeving.

Santa Marta is een toeristentrekpleister en een uitvalsbasis voor veel toeristische uitstapjes. Eén van de belangrijkste toeristische attracties is Parque el Tayrona.

“Nee meneer, deze is gesloten en gaat pas over een week weer open.”

Blijkbaar ben ik precies tijdens de Kugkui shikasa-periode aangekomen. Dit is een periode van twee weken, waarbij volgens de oorspronkelijke bewoners de aarde moet herstellen.

De weg naar het noorden Bucaramanga uit gaat verder zoals de weg was bij binnenkomst, bochtig! Helaas is dat niet voor lange duur. De bochten gaan eruit en wat overblijft is een rechte weg, die voor de meeste kilometers ook nog eens bestaat uit een keuze uit een linker-  of een rechterbaan.

Intussen ben ik aardig bedreven geraakt in het belangrijkste spel dat ze hier spelen:´Traffico´, oftewel het verkeer. Het spel kent dan ook erg weinig regels, dus je hebt het dan ook al snel door. De enige regel  is dat je moet zorgen dat je nergens tegen op botst. Deze regel heb ik overigens zelf verzonnen, want ik heb niet de indruk dat anderen zich aan deze ene regel houden of proberen te houden.

“Je moet bij Moto Mundial zijn. Die hebben wel een binnenband voor je.”

De straat stikt van de motorwinkels. Kleine motoren scheuren door de straten, zonder enige vorm van demping in de uitlaat. Er komen rookwolken uit de uitlaten en de stank van brandstof vult de straat. Mijn inschatting is dat de meeste brommertjes hier hun beste tijd wel hebben gehad, maar de diverse monteurs lijken elke keer weer tevreden de motor aan de eigenaar te overhandigen.

Voordat ik uit Bucaramanga vertrek ga ik op zoek naar een vervanging voor mijn binnenband. Eerder was ik al bij de Yamaha dealer, maar daar konden ze me niet helpen. Ook niet na wat bellen met andere Yamaha dealers. Zodra ik langs een Honda dealer rijd, zet ik de motor stil en besluit het daar eens te proberen. Een binnenband is immers universeel en niet merk gebonden.

Lid geworden van een sportschool die door heel Zuid-Amerika vestigingen heeft, is het idee om telkens in de grote steden de routine op te gaan pakken om te trainen. Afhankelijk van het tijdstip, koop ik dan op de terugweg naar mijn hotel wat eten van een straatverkoper of strijk ik neer bij een klein restaurant voor ‘almuerzo’ (lunch).