Lid geworden van een sportschool die door heel Zuid-Amerika vestigingen heeft, is het idee om telkens in de grote steden de routine op te gaan pakken om te trainen. Afhankelijk van het tijdstip, koop ik dan op de terugweg naar mijn hotel wat eten van een straatverkoper of strijk ik neer bij een klein restaurant voor ‘almuerzo’ (lunch).
Dit keer is het tijd voor ‘almuerzo’. Een barbecue is pontificaal op de stoep neergezet. Een vrouw gooit er met de hand lappen vlees op en met een vork worden de gereed zijnde stukken eraf geprikt. Een hond zit te kijken of er toevallig een stuk van de barbecue gaat vallen. Intussen zorgt een voorbij stormende vrachtwagen ervoor, dat het vlees extra gerookt wordt. Een serveerster loopt naar mijn plastic tafel, waar ik mijn balans probeer te houden op de enigszins versleten stoel. Zoals altijd dreunt de serveerster het hele menu op. In dit geval is het niet zo complex: vlees of kip.
Aan de overkant zit een wat exclusiever restaurant. Auto’s komen aanrijden en worden door een man met een knuppel op een lege plaats gewezen. Ik ken deze man. Gisteren kwam ik hem ergens tegen, waar hij bij een motor stond te waken met zijn gummiknuppel. De man zal ergens in de 60 of 70 zijn. Toen ik hem sprak bleek wel dat hij het financieel niet breed had. Ik zie dat mensen na het parkeren de man wat geld in zijn hand drukken. Ik vermoed dat de man zelf een baan heeft gecreëerd. Hetzelfde vermoeden heb ik van het restaurant waar ik zit. Door de hele stad heen zie je mensen handeltjes hebben. Mensen verkopen een mondkapje, snoepjes, boekjes of water. Meestal gaat het om zo weinig geld, dat het echt een overlevingsstrategie is.
Intussen wordt mijn soep geserveerd. De kip met rijst, pasta, verschillende door elkaar gemixte groentes en yuca volgen niet veel later en worden vergezeld met een hele kan limonade. Aan de overkant bij het restaurant neemt de rij van wachtenden toe. Aan de andere kant van het kruispunt liggen een aantal zwervers languit op de stoep tussen het afval. Naast me is een hond komen zitten.
Zodra ik mijn eten op heb, komt er een zwerver aangelopen. Hij vraagt of hij mijn laatste limonade mag hebben. Ik knik naar hem. Tussen het afval zoekt hij een lege fles en giet de limonade in de lege fles. Intussen vraag ik de serveerster om de rekening. 10.000 COP; iets meer dan 2 euro voor een complete maaltijd. Op internet zie ik dat de prijzen van het restaurant vier keer zo hoog zijn. Intussen ben ik al helemaal gewend aan de Colombiaanse prijzen, dat ik zelfs goedkope dingen al duur ga vinden.
Na een douche en wat rusten, ga ik ’s middags de stad wat verder verkennen. De ene keer loop ik doelloos rond, drink koffie of eet wat ananas van een straatverkoper terwijl ik observeer wat er allemaal gaande is in de stad en de andere keer stap ik een museum binnen.
In miljoenen steden is altijd wel wat gaande in de vorm van politieoptreden, verkeer, drugshandel of gewoon simpelweg aantrekkelijke dames, interessante gebouwen of street art.
Ook de diversiteit van de wijken is altijd interessant om vast te stellen.
Waar je in de ene wijk alleen maar luxe restaurants en barretjes hebt, struikel je in de andere wijk over de zwervers en junkies en moet je over missende putdeksels heen springen om niet in een zwart gat te vallen. Gelukkig wordt in sommige gevallen de missende putdeksel ook door anderen opgemerkt en wordt er vakkundig een halve oplossing geïntroduceerd.
‘Notitie voor mezelf: don’t drink and walk!’
Onveilig heb ik me hier in Colombia nog nooit niet gevoeld. Ook niet als ik ’s avonds laat aansluit bij de menigte die zich verzameld heeft bij een straatverkoper die Venezolaanse empanadas verkoopt.
De straatverkoper staat naast mijn hotel in een ‘niet al te beste’ buurt. Het hotel is echter goedkoop, maar biedt wel een zeer goede prijs-kwaliteitsverhouding. Met een mannetje of 7 laten we de sauzen rondgaan. Mijn empanada giet ik vol met pikante saus. De empanadakok kijkt me lachend aan hoe ik verlekkerd de empanada weghap en de lekkende saus van mijn shirt en schoenen afveeg.
“El mejores empanada en mi vida!”
“Gracias amigo!”
Iedereen is je vriend in Colombia.
Wat ik in ieder geval al heb geleerd van mijn reizen, is dat je niet moet gaan showen met je waardevolle bezittingen. ‘No dar papaya!’ zoals ze in Colombia zeggen. Precies wat mijn plan was toen ik naast een dure telefoon met goede camera en eSIM ook een goedkope telefoon had aangeschaft voor het geval ik ’s avonds naar buiten zou gaan. Het nadeel van een goedkope telefoon is dat je deze niet mist als je ’s avonds niet naar buiten gaat.
’s Avonds gooi ik al mijn tassen ondersteboven, maar mijn tweede telefoon vind ik niet. Ik mail het hotel waar ik verbleef in Tunja en krijg te horen dat ze inderdaad mijn telefoon hebben gevonden en of ze die moeten opsturen. Ik kijk op de kaart en besluit via een andere route terug te rijden na het weekend; het voordeel van reizen zonder een goed doordacht plan en route.
weer een interessant en mooi verhaal!! succes en genieten. groetjes
Hoi, oom Bart Lotte en Twan hier, je allergrootste fans.
Wij vinden het super cool wat je daar allemaal doet
Veel succes in Colombia❤️❤️❤️🏍️🌎
Hey Lotte en Twan! Ik ga deze week verder naar het noorden naar Santa Marta. Dan zal ik wel even mooie foto’s van tropische stranden sturen.😉
Geniet weer van je reisverhalen. Prachtig.
En er gaat hopelijk nog veel meer volgen!
Hoi Bart,
leuk om je verhalen te lezen!
Zelf kom ik met de motor niet verder dan de Alpen en misschien volgend jaar door de Balkan.
Veel plezier, lekker genieten en ik blijf je volgen.
Groeten van je neef.
Hey Edwin! Met die suzuki van jou zou ik ook niet op wereldreis willen. Eén keer aan het gas trekken op een klein bergpaadje en je ligt al een paar honderd meter beneden 😉
Alpen en de Balkan zijn ook altijd gaaf natuurlijk. Land maakt niet altijd uit, als er maar bochten zijn!
Joh Bart, mooi verhaal weer! Wel tof om een zo andere cultuur me te maken, en dat de meeste mensen vriendelijk zijn.
En hier ken ik mensen met meerdere auto’s, huizen, en bakken met geld die de halve dag lopen te zaniken om niks.
Denk je dat Colombia ook veilig is als familie? Wij hebben nog steeds het plan daarheen te gaan, maar kozen Argentina en Chile omdat die het veiligst zijn.
Ik heb het idee en het gevoel dat het een héél stuk veiliger is ja. Zoals in elke Zuid-Amerikaanse stad moet je gewoon uitkijken waar je heengaat. Met kinderen zal je waarschijnlijk toch altijd wel in de wat betere buurten blijven. Daar is het gewoon altijd wel veilig. Ik bevind me ook in ‘shabby’ buurten en ook daar heb ik me nog niet onveilig gevoeld. De onveiligheid komt overigens meestal ook pas ’s nachts. Dan zal je met de kinderen toch niet over straat lopen en altijd een taxi nemen. Ik durf het dus zeker wel aan te raden!
Oh, heb je ook een news letter of zo? Ik lees FB nooit, zou mooi zijn als ik een email kan krijgen als je nieuwe post hebt geplaatst.
Nee, heb ik niet. Kan ik er vast op gaan zetten. Ik zal even kijken.
Als je nog steeds in Bogotá bent (of weer komt): het politiemuseum (o.a. over de jacht op Escobar) en Museo del Oro zijn ook aanraders.
Ja, ben ik allebei geweest. Die laatste had toch ook de motor van Pablo Escobar? Niet iets waar iedereen altijd blij mee is overigens. ‘Pablo Escobar’-toerisme vinden ze maar niets.
Oh man, wat ben ik jaloers!
Er zit inmiddels iemand op je plek, maar daar zal jij niet mee zitten.
Hey Wouter, precies waarom ik de reis aan het maken ben! Alles om jou jaloers te maken :P. Oh ja, het is lekker warm hier, mooie natuur, aardige mensen en de biertjes zijn altijd koud.
Mijn plek is niet iets waar ik me nu druk om maak nee ;).
Erg leuk om van je verhalen en avonturen notie te nemen Bart. Leuke schrijfstijl. Veel plezier en mooie ervaringen. Be Aware!
Hey Ben! ‘Be aware’ ben ik intussen zeker. Dat komt met name omdat ze me dat hier elke keer goed duidelijk maken. ‘Cuidate’, ‘Ten mucho cuidado’ of de ‘Vas con Dios’. Vooralsnog kom ik alleen maar vriendelijk mensen tegen.
Mooi verhaal weer Bart! Ik kan niet wachten om je op te zoeken en een klein stukje van je avontuur mee te maken. Geniet van alles wat je meemaakt!
Ja, mooi plan Djoek! Waarschijnlijk in de vakantieperiode?