Langs het meer rijdende kom ik diverse motorrijders en voetgangers tegen. Her en der staan huisjes langs de kant van de weg. Een plek om koffie te drinken of te ontbijten ben ik nog niet tegengekomen. Na een tiental kilometers over gravelwegen en verharde paden gereden te hebben, kom ik uit bij een splitsing. Ik sla rechtsaf richting het pad dat me naar Santa Maria moet brengen. De weg verslechterd en het valt me op dat ik geen mensen meer tegenkom.

Geen tegenliggers of huisjes waar mensen aan het werk zijn of wonen. Meestal voorspelt dat niet veel goeds. Dat zou kunnen betekenen dat de weg niet onderhouden wordt. De dikte van de weg op google maps en het feit dat ik eerst helemaal moest inzoomen om dit weggetje zichtbaar te maken zou deze conclusie wel eens kunnen bekrachtigen. Met de toeren flink oplopend, bestijg ik het zoveelste met keien bezaaide heuveltje.

Het is warm en het actieve offroad rijden door de bergen, verdoet aardig wat van mijn krachten. Het zweet klotst in mijn helm. Een deel van de bergwand lijkt naar beneden te zijn gekomen en de weg is bezaaid met grote brokken steen. Ik manoeuvreer de Tenere langs de grootste brokken. Na een uur gereden te hebben, bedenk ik me, dat ik nog ergens chocolade in mijn zak moet hebben zitten. Ik heb niet de illusie dat ik hier nog iets van ontbijt of koffie ga tegenkomen. De chocolade kan ik intussen uit het folie likken, maar het is in ieder geval weer iets van energie dat ik binnenkrijg.

Meteen na de chocoladeversnapering word ik verrast met een steile afdaling. In de weg zijn diepe geulen ontstaan door vermoedelijk diverse regenbuien. De weg ligt ook hier weer bezaaid met grote keien. Ik kies mijn lijn en daal af. Op de stepjes staand en met de voetrem vol ingetrapt, dender ik naar beneden. De motor is niet af te remmen.

´Tijdens het stoppen heb ik de ABS achter niet meer uitgezet!´

Er zijn verschillende standen voor de ABS. Echter, zodra je de motor uit hebt gezet, staat standaard de ABS voor en achter weer aan. De ABS achter slaat vol aan en de snelheid wordt voor mijn gevoel niet verminderd. Het voorwiel ketst af op de verschillende grote stenen. Mijn hartslag schiet omhoog, terwijl ik de haarspeldbocht steeds sneller zie naderen.  Vlak voor de haarspeldbocht vlakt de daling wat af en lijkt de snelheid uit de motor gehaald te worden. De bocht haal ik niet meer. Aan het eind van de weg komt de motor tot stilstand. Ik kijk naar rechts en zie dat er nog zo´n afdaling volgt. Ik zet de motor uit en neem plaats op een rotsblok om het adrenalineniveau wat te laten zakken en om de ideale lijn te kiezen voor het volgende stuk.  

Na mezelf weer opgepept te hebben, zet ik de ABS achter uit en draai ik de motor richting de ideale lijn. Ik haal nog even adem, trap de motor in de eerste versnelling en begin de afdaling. De  motor is weer volledig controleerbaar met de achterrem en voorspoedig rijd ik van haarspeldbocht naar haarspeldbocht. De hitte blijft en het adrenalineniveau neemt ook niet af. Zodra ik na kilometers weer op een gravelweg rijd, geef ik gas. Ik passeer een paar huisjes en zie weer mensen. Voordat ik het weet, ben ik iets te enthousiast verkeerd gereden. Ik probeer de motor te draaien, terwijl bewoners nieuwsgierig een kijkje komen nemen. Zij bevestigen wat ik al wist.

“Je moet die andere afslag hebben en dan moet je gewoon het pad blijven volgen.”

Het feit dat hier weer mensen wonen, doet me vermoeden dat deze weg wel beter begaanbaar is. Ik bedank de man en vervolg mijn weg. Mijn vermoeden komt uit. De weg verandert weer  langzaam in een afwisseling van gravel en harde zandondergrond. Uiteindelijk  is er dan iets van asfalt. Overmand door emoties geef ik gas!

‘Flop, flop, flop, flop..’

Het rijgedrag van de motor is compleet veranderd; een lekke achterband! Ik ben nog 20 kilometer van Santa Maria verwijderd. Trillend van de inspanning en nat van het zweet, zet ik de motor stil bij een aantal patrouillerende militairen.

“Over een kilometer is de afslag naar Mambita. Onderaan die berg is een ‘taller’. Die kan de band voor je plakken.”

Ik voel er nu niets voor om zelf aan de slag te gaan met de achterband. Met de achterband lek  rijd ik langzaam richting Mambita. Zodra ik bij de afslag arriveer, wijzen diverse mannen die daar staan te ouwehoeren mij op mijn lekke achterband. Ze gaan me voor naar de ‘taller’. Bij een eenvoudig huisje stuur ik mijn motor het terras voor het huis op en zet de motor stil.  De ‘taller’ gaat aan de slag en binnen een kwartier heeft hij mijn wiel met een nieuwe binnenband er alweer inzitten. Schadepost in totaal 10.000 COP, oftewel net iets meer dan 2 euro.

Ik rijd Santa Maria binnen en zet de motor stil voor de deur van de eerste de beste eettent die ik zie. Ik vraag om een koffie en wat eten. De vrouw noemt op wat ze qua eten hebben. Niet het vermogen hebbende om echt te reageren zeg ik overal ja op. Ik beland met een koffie, een ‘pastel de pollo’, een ‘empanada con arroz y carne’ en een  bakje ‘picante’ op één van de plastic stoeltjes. Ik schep de pastel en de empananda vol met het sausje uit het bakje. De pittigheid van de saus in combinatie met de inspanning en hitte, zorgt ervoor dat mijn kopje koffie bijna overstroomt door het zweet dat van mijn hoofd afgutst in het kopje. Als een ongeciviliseerd beest schuif ik het eten naar binnen. Na de koffie ook naar binnen geslingerd te hebben, geef ik bij de bediende aan dat ik nog eens hetzelfde wil. Na mijn laatste hap, voel ik de energie terug komen. Langzaam kom ik weer terug op aarde. Ik sta op, verontschuldig me voor mijn ongeciviliseerde gedrag, betaal en ga naar mijn motor.

“Hey, je komt van ver!”

“Klopt, ik kom uit Nederland.”

Weer helemaal ‘fris’, ben ik in staat om weer een normaal gesprek te voeren. De man blijkt uit Venezuela te komen. Op de vraag of ik door Venezuela kan reizen, is zijn antwoord positief. De grenzen zijn open en het enige probleem is het verkrijgen van benzine. Een reis als deze bestaat uit het oplossen van de diverse uitdagingen en ik word dan ook steeds enthousiaster om via Venezuela Brazilië in te gaan.

Mijn motornavigatie is het niet eens met mijn telefoon. Volgens mijn telefoon heb ik nog een 60-tal kilometer te gaan voor de afslag naar rechts. Echter, mijn motornavigatie stuurt me nu al naar rechts. Al snel kom ik tot de conclusie dat bij te vermijden wegen de tolwegen zijn aangevinkt. De weg die me Santa Maria uitleidde was een fantastische ervaring na de overlevingstocht die ik heb moeten ondergaan om hier te kunnen rijden. De lust om meer van deze snel op elkaar volgende bochten te rijden, doet me besluiten om naar mijn telefoon te luisteren. Helemaal vanwege het feit, dat er volgens de kaart nog veel meer bochten gaan volgen.

Al snel volgt het bord ‘Peaje’.

Ik heb een hekel aan tolwegen. Het zijn vaak saaie wegen, met weinig uitdaging. Het ergste is, dat je er dan ook nog voor moet betalen.

‘Moto’s a la derecha’

Ik schiet naar rechts het smalle paadje op, die me langs de slagboom heen leidt. Motoren betalen hier geen tol. De weg blijft door de bergen heen krullen en doen me in Tunja belanden.